Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2018

People have the power

People have the power μας είπε η Patti Smith το 1988, τον περασμένο αιώνα...
Το τελευταίο μισό του περασμένου αιώνα, από το ±1960 έως και το 1999, ο δυτικός κόσμος και όχι μόνο ξεκίνησε να πραγματώνει μία αισθητά εξελιγμένη ανθρωπότητα σε επίπεδο εκλογίκευσης και απαιτήσεων για το δικαιότερο συνολικά. Πολλά κινήματα σκέψης που είχαν αρθρώσει λόγο παλαιότερα, βρήκαν ακροατές και ακολούθους σε μια εποχή όπου φαινόταν πως δεν θα ανεχθεί άλλο το πόπολο να είναι πιόνι στο σκοτάδι. Οι φιλοσοφικές, καλλιτεχνικές, εξεγερσιακές δυναμικές που παρήγαγε αυτή η εποχή ήταν μία εγγύηση πως πίσω δεν υπήρχε πια.

Ένα από τα πολλά που άλλαξαν ήταν πως σιγά σιγά οι περισσότεροι στόχοι του φασισμού άρθρωσαν λόγο υπεράσπισης της ύπαρξης τους και δεν ανέχονταν με τον οποιοδήποτε τρόπο να θεωρούνται κατώτεροι από οποιονδήποτε του είδους τους, δηλαδή από οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Ήταν ντροπή να υπερασπιστείς ναζιστικές πρακτικές ή ιδέες. Ήταν ντροπή να μισείς κάποιον για κάτι που είναι και όχι για κάτι που έκανε. Που και πάλι, η "πολιτισμένη" ανθρωπότητα έχει ορίσει νόμους διαχείρισης της παραβατικής συμπεριφοράς και σίγουρα ο αφανισμός του "παραβάτη" δεν είναι ένας από αυτούς.

Σε αυτή την ευμάρεια της εξελιγμένης σκέψης ήρθε η αφθονία. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να μας απασχολεί πια η αδικία γιατί τα είχαμε όλα. Φθάρθηκε το μέσα μας σαν καλοταϊσμένα πειραματόζωα σε ένα κλουβί που έγινε φωλιά μας. Ξεχάσαμε πως τίποτα δεν είναι αυτονόητο όταν υπάρχει βλακεία και εξουσία. Καμιά εξουσία δεν χαρίζει για πολύ χωρίς απαιτήσεις. Αυτό όμως θάφτηκε όταν οι αγώνες και οι αγωνιστές έγιναν tshirts και τασάκια. Φάγαμε Ζεν και φουσκώσαμε από περηφάνια για την ειρηνιστική και αδιάφορη φύση μας. Και μετά όπως σε κάθε πείραμα ήρθε η ώρα του σοκ...

Μας βρήκε νωθρούς, μόνους, εκπαιδευμένους να κωφεύουμε, να εθελοτυφλούμε και να σιωπούμε. Να περιμένουμε ότι γυρίζει ο τροχός, ότι η ζωή κάνει κύκλους, να ξεχνάμε πως άλλοι κρατούν το χειριστήριο κι εμείς απλά αποδίδουμε αντιδράσεις στο σοκ. Άγρια εποχή ξαναήρθε στον κόσμο των μπέργκερς. Πόλεμοι που κάνουμε και μας στέλνουν τους ανθρώπους που ξεκάνουμε. Τους μισούμε. Πείνα μας είπαν γιατί πολλά φάγαμε. Τους πιο φτωχούς από μας πάλι μισούμε. Τους κάθε από εμάς διαφορετικούς. Αστείο αλήθεια, να είναι διαφορετικός ο ποντικός του διπλανού κελιού και όχι αυτός που κρατάει το κλειδί και των δύο.

Ο κόσμος λοιπόν που έχει την δύναμη όπως έλεγε η Πάττι το 1988, αποφάσισε να την επενδύσει στην αρχή αυτού του αιώνα στην φαρέτρα του φασισμού. Αντιλαμβάνεται πως η φάση είναι μόνιμος αγώνας και επειδή ποτέ δεν έχει ξοδέψει χρόνο στην ενήλικη ζωή του να οραματιστεί έναν καλύτερο κόσμο και διαφορετικό, συντάσσεται με αυτούς που του λένε πως υποταγμένος στον αρχηγό και μισώντας όλους τους άλλους θα είναι καλύτερα. Στο μεταξύ η επιστήμη φωνάζει πως ο πλανήτης πεθαίνει τάχιστα από εμάς.

 Ίσως το γύρισμα αυτό που τόσο μισιόμαστε πάλι μεταξύ μας όλοι να είναι η σωτηρία του πλανήτη από το πιο ηλίθιο αν και το μόνο με συνείδηση ον που τον κατοίκησε ποτέ. Ίσως το μόνο κρίμα είναι που το βλέπω να γίνεται, που θέλουμε να αλληλοσκοτωθούμε και κανείς δεν θέλει να ακούσει γιατί αυτό δεν είναι καλό για εμάς. Με το εμάς σαφώς εννοώ το ανθρώπινο είδος με όλα του τα μοναδικά πλάσματα. Ίσως αυτό που θα ήθελα να μην ξέρω να είναι πως μπορούμε και αλλιώς. Μπορούμε πολύ καλύτερα αλλά δεν θέλουμε. Έτσι θα φάμε στην μάπα τον άνθρωπο μαλάκα όλοι οι υπόλοιποι. Ποιοι υπόλοιποι; Γιατί ξέρεις αυτός ο τύπος είναι μέσα σε όλους μας, για την ακρίβεια είναι ο πιο εύκολος τρόπος ύπαρξης, αγγίζει την ανευθυνότητα οποιουδήποτε θηλαστικού χωρίς συνείδηση.

Ας δούμε μία σύγχρονη μονάδα παραγωγής κρέατος, αυτές τις απόλυτα βασανιστικές εγκαταστάσεις. Κλουβί αντίστοιχο του τέλειου παραγωγικού μεγέθους που θέλουν να αποκτήσεις για να τους αποδόσεις τα μέγιστα. Το κάνουμε ήδη κι εμείς στον εαυτό μας. Τροφή κανονισμένη για να παράγεις τα μέγιστα κέρδη στον ταχύτερο χρόνο . Το κάνουμε ήδη κι εμείς στον εαυτό μας. Αυξητικές ορμόνες και επεμβάσεις για να αποδώσει την μέγιστη ποσότητα παραγωγής. Το κάνουμε κι εμείς ήδη στον εαυτό μας. Ελεγχόμενο ωράριο ύπνου, ξύπνιου, διαταραχή ισορροπιών, αποπροσανατολισμός, πέταμα των άχρηστων και αδύναμων. Αυτό μέσες άκρες είναι το όνειρο του φασισμού για μία ευνομούμενη και ευημερούσα κοινωνία στον σύγχρονο κόσμο.

Κι όμως

[Outro]
The power to dream, to rule 
Η δύναμη να ονειρεύεσαι, να κυβερνάς
To wrestle the world from fools 
Να παλέψεις τον κόσμο από τους βλάκες
It's decreed: the people rule 
Είναι διάταγμα: οι άνθρωποι κυβερνούν
We have the power 
Έχουμε την δύναμη
The people have the power 
Οι άνθρωποι έχουν την δύναμη.

https://www.youtube.com/watch?v=v-TM9vSXNns

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

"Ο Βούθουλας και ο Μπούθουλας" μία ιστορία συμπόνιας με νούμερα

Το Περού στην πρώτη φωτογραφία όπως ζει η πλειοψηφία
και το Περού δεξιά όπως παρουσιάζεται η οικονομία του 
Έφτασε ο Δεκέμβρης του 2017 και τα νούμερα της ανάπτυξης δεν βγαίνουν ούτε στα χαρτιά. Η ανεργία καλπάζει, η μετανάστευση επίσης, η επισφαλής εργασία είναι ευκαιρία καριέρας, οι συνταξιούχοι ε! που θα πάει, θα πεθάνουν , οι δημόσιοι πρέπει να καρατομηθούν, οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα μείνουν δεμένοι στο βράχο να τους τρώει το όρνιο το συκώτι και ούτω καθεξής. Δύσκολα τα πράγματα.... Στα νούμερα τουλάχιστον πρέπει να βγαίνει. Όπως στο Περού, νερό και ρεύμα δεν έχουν οι πολίτες αλλά τα νούμερα καλπάζουν. Έτσι ναι, είσαι αξιοπρεπής, είσαι μία χώρα με την οικονομία να δείχνει ταχύτατη ανάπτυξη κι ας πεινά ο λαός της.

Έτσι λοιπόν τι κάνουμε για να βγουν τα νούμερα; 

Πεντάμηνα
Μαζεύεις όλους τους απελπισμένους και καταργείς κάθε προσόν τους. Μεταπτυχιακό με τρεις γλώσσες και εμπειρία, 495€, ανειδικεύτος εργάτης 495€. Εργασιακά δικαιώματα, μπα... τα βασικά. Αυστηρότητα στις ώρες εργασίας; Πλήρης ! Τατααααα ! Μείωση της ανεργίας, αποτελεσματικότητα δημοσίου. Ναι αλλά το όριο της φτώχειας είναι στα 6.000€ ετησίως, τα πεντάμηνα δίνουν 2.500€ και δεν δικαιούνται και ταμείο ανεργίας. Δεν βγαίνει καλά, Φτου! 


Τι να κάνουμε; 
Οκτάμηνα! 
Γιεαααα, ίδιο σκηνικό αλλά θα παίρνουν 8*495=3960€ και δύο μήνες ταμείο άλλα 720€ το σύνολο 4.680! Κατεβάζεις και το όριο της φτώχειας στα 4.500€ και έχει γίνει μεγάλη δουλειά! Μείωση ανεργίας, λιγότεροι κάτω από το όριο της φτώχειας, αποτελεσματικό και στελεχωμένο δημόσιο χωρίς σπατάλες. Τρεις δείκτες τα σπάνε ! Μένουν όμως πολλοί απ' έξω, ένα κομματάκι πρέπει σε αρκετούς γιατί αν όλοι πεινάσουν, θα μας φάνε! 

Τι άλλο να κάνουμε; 
Κοινωνικό μέρισμα! Πςςςςς! Μεγαλοφυές ! 
Εκεί ένας μόνος για να πάρει βοήθημα 450€ πρέπει να έχει ετήσιο εισόδημα 0,00 έως 3.000€, τουτέστιν ο πιο ευτυχισμένος σε αυτή την κατηγορία λαμβάνει 250€ το μήνα.... και του δίνουν άπαξ 450€ για να γίνει στουκ**. Επίσης σε αυτή την κατηγορία το τριχίλιαρο στο χρεώνουν έτσι κι αλλιώς σαν τεκμήριο δαπανών επιβίωσης στο εισόδημα σου. Αν όμως είσαι φιλοξενούμενος αυτά τα 3.000€ που ποτέ δεν πληρώθηκες από οπουδήποτε, χρεώνονται ως έσοδο σου στο νοικοκυριό που σε φιλοξενεί! Αφού έβγαλες τη χρονιά, ε! τρία χιλιάρικα τα είχες κι ας μη φαίνονται (το ότι είναι παρμένα από το νοικοκυριό που σε φιλοξενεί και άρα ήδη εγγράφονται και φορολογουνται σε αυτούς, δεν το σκέφτηκαν μάλλον). 
Παράλογο ; Δεν απαντάει, δεν είναι!Πάντως με 260€ το μήνα , χρίζεις μικρότερης βοήθειας γιατί είσαι ευκατάστατος ας πούμε. Κοινώς, το παρόν κοινωνικό πρόσωπο μας λέει ξεκάθαρα πως δεν έχουμε ιδέα ακόμη τι θα πει φτώχεια, εξαθλίωση και εργασιακός βιασμός, τα καλύτερα έπονται.


Παράλληλα οι λίστες με τις οφσορ έφτασαν μέχρι παράδεισο, οι έμποροι ναρκωτικών και δολοφόνοι είναι δημοτικοί σύμβουλοι, πρόεδροι , τιμώμενα πρόσωπα (κυρίως από τους ομοίους τους που κάνουν φιλανθρωπίες) ευεργέτες κλπ. Σκοταδιστές φασίστες φίλοι των νεοναζί αναγορεύονται διδάκτορες, η νεολαία φεύγει ανεπιστρεπτί κι σχεδόν όση μένει μισεί τους ,"λαθραίους" ανθρώπους των πολέμων και των καταστροφών αλλά όχι τον πρόεδρο, που προαναφέραμε, και πάει λέγοντας. 


Τσοκαρίες που μισούν τσοκαρίες θα λέγαμε και τα νούμερα με περισσή συμπόνια βαραίνουν προς την καταστροφή μας αλλά δε βαριέσαι, μήπως αυτά που δίνει τώρα ο Τσιπρας θα μας τα έδιναν άλλοι; Αν δεν απαντήσουμε άμεσα σε όσα ζούμε θα φάμε τις σάρκες μας, να το ξέρετε κι αν έχετε οργή μη ξεσπάτε στους πιο εξαθλιωμένους από εμάς, μόνο αυτούς θα έχουμε δίπλα μας αν είμαστε ρεαλιστές. Ο Μπύθουλας μας έτυχε Σουσούδες μου, τι να κάνουμε κι όποιος μας τάζει Βούθουλα το κάνει για να μας φάει και το κοινωνικό μέρισμα ...



... κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου....


* Λαϊκή φράση «ο Βούθουλας κι ο Μπούθουλας» που αντιστοιχεί στην σημερινή έκφραση «λαός και Κολωνάκι»... Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/se-pia-periochi-vriskotan-o-perifimos-bithoulas-me-ton-laoutziko-stin-mantam-sousou-tou-dimitri-psatha-i-fantasmeni-gineka-pou-egine-theatriko-tenia-ke-tileoptiki-sira-me-tin-anna-panagiotopoulou/

**χαρτοπαικτικός όρος

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Ο λεκές κι η λαδιά

Ή πως η ξευτίλα του Σύριζα ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

Ήταν 5 Μαΐου του 2011 και οι πλατείες γέμισαν με κόσμο. Εμένα με βρήκε το απόγευμα αυτό στη Θεσσαλονίκη και στην πρώτη συνάντηση στο Λευκό Πύργο, όπου οι χιλιάδες που κατέφθαναν ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Μοναδικές στιγμές την πρώτη ανοργάνωτη και υπέροχη ημέρα που έκαναν δεδομένη την ύπαρξη και δεύτερης. Μέρα 2η και από το πουθενά έχουν εμφανιστεί μικροφωνικές, τέντες, οργανωνόμαστε σκέφτομαι. Ο κόσμος είναι ζωντανός και έτοιμος. Σε κάθε ανακοίνωση εξελίξεων από τη βουλή σε ελάχιστα λεπτά διαφορετικές παρέες είχαν βγάλει ήδη συνθήματα. Το μυαλό του κόσμου ήταν σε εγρήγορση, υπήρχε παλμός και ένιωθες την ετοιμότητα για δραση. Έβραζαν όλοι κι άφριζαν, ήθελαν να δράσουν. Ήμασταν οι Αγανακτισμένοι.

Καθώς οι μέρες περνούσαν η οργάνωση ήταν οργιώδης. Γίνανε ομάδες και στελεχώθηκαν άμεσα. Πολλή ετοιμότητα! Ενθουσιασμένη μπήκα σε μία δύο ομάδες. Είδα πως ήταν μάλλον παρεάκια και όχι τυχαίοι. Ήξεραν ονόματα, ποιόν, προέλευση, έκλειναν μάτι και συνεννοούνταν. Ήταν και λίγο κρύοι έως εχθρικοί με τους αγνώστους εθελοντές όπως του λόγου μου. Ήταν ζήτημα χρόνου να καταλάβουμε αρκετοί πως οι ενορχηστρωτές ήταν συνιστώσες του Σύριζα με πολύ συγκεκριμένη ατζέντα. Οι δημοσιεύσεις στη σελίδα γινόταν κυρίως από υποψηφίους του νομαρχιακού ψηφοδελτίου του Κουράκη και πλέον η ορμή που αναφέρθηκε είχε γίνει ήδη πιο εύπλαστη. Έκλεισαν μικρόφωνα όποτε ένιωθαν πως χρειαζόταν, έθαψαν διαφορετικές φωνές σε «καμμένες» μέρες, αρνιόταν την κομματική τους ταυτότητα αν μιλούσες για κατευθύνσεις.

Σε μία από τις συνελεύσεις η τοποθέτηση μου ήταν να πάψουμε να μαζεύουμε υπογραφές για την κατάργηση του μνημονίου καθώς ήταν μόνο οι κανόνες εφαρμογής της δανειακής σύμβασης και θα μπορούσαν άνετα να αντικατασταθούν από επόμενα μνημόνια. Το πρόβλημα ήταν καθαυτή η δανειακή σύμβαση. Την ώρα της ψηφοφορίας για το ποιες τοποθετήσεις εγκρίνονται και ποιες όχι από όλους μας, διαβάζεται η τοποθέτηση μου και απαντάται από μικροφώνου πως η νομική ομάδα αποφάνθηκε πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πως το μνημόνιο είναι το πρόβλημα μας, οπότε απορρίπτεται χωρίς να ψηφήσουμε υπέρ ή κατά. Κάπως έτσι οι χιλιάδες της πλατείας, που έφθιναν αργά αλλά σταθερά, εκπαιδεύτηκαν να γίνουν ψηφοφόροι του Σύριζα. Εκπαιδεύτηκαν στο τι πρέπει και δεν πρέπει να μας αφορά. Μα το κυριότερο είναι πως εκπαιδεύτηκαν να χαλιναγωγήσουν την αγανάκτηση και την ορμή με το να καθίσουν κάτω και να αποφασίζουν για πράγματα που θα έκαναν ποιοι, άραγε;

Το βράσιμο του κόσμου ξεθύμανε σε ένα ανάλαφρο φιλολογικό ατμό που έβαλε μπρος στη μηχανή του Σύριζα για να πάει από το 4,6% του 2009 στο 16,78% του 2012. Εκεί ξεκίνησε η προετοιμασία για την εξουσία. Και μιλάμε για εξουσία λακέ φυσικά, μόνο τέτοια έχει η χώρα. Η απάντηση που είχα πάρει τότε από βουλευτή του Σύριζα ήταν πως είναι απαραίτητο να προσέξουμε με την ορμή του κινήματος μη ξεφύγει, πρέπει να στρέψουμε τη ροή του εκεί που πρέπει. Φυσικά η μόνη ανταπάντηση που υπάρχει είναι πως όποιος αλλάζει τη ροή του ποταμού είναι για να ποτίσει τα χωράφια του. Και αυτό ακριβώς έκανε ο Σύριζα, έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο ένα χρόνο μετά τη μεγαλειώδη πορεία που κατέληξε στην τραγωδία της Μαρφίν και τον εκπαίδευσε στη μη αντίδραση. Εισέβαλε σε όλα τα κινήματα που μπορούσε να επηρεάσει και τα άλωσε. Τα βρώμισε με το «μία από τα ίδια και αυτοί “οι αριστεροί”» και τον άφησε χωρίς στόχο.

Η αλήθεια είναι πως η μη τήρηση ούτε του ελάχιστου των όσων υπερασπιζόταν πριν την εξουσία ήταν μη αναμενόμενη ακόμη και από τους σπόνσορες του. Αποδείχτηκε μοναδική σκουληκότρυπα το κόμμα των ρομαντικών και ποιητών. Φαντάζομαι τη φρίκη των καημένων που έχουν φάει ξύλο στο δρόμο για να βγει αυτή η βρώμα στην επιφάνεια και να τους εξευτελίσει ως «μία από τα ίδια» δίνοντας παράσημα στους νταήδες που τους έδειραν και τους έπνιξαν στα χημικά. Τώρα εσύ που ακόμη αγανακτείς βλέπεις ελπίδα στον Κυριάκο; Στη ΧΑ; Στη μετανάστευση; Στο τίποτα; Να ξέρεις από εκεί που σε τρόμαξαν οι παλιοί και σε μάζεψαν οι τελευταίοι πρέπει να ξεκινήσεις πάλι. Από το δρόμο!  

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Εύχομαι σε όλους καλή καρδιά, ανοιχτή, δυνατή!


Μέρες γιορτών στην εποχή που έχει ποινικοποιηθεί η χαρά και η ανεμελιά έχει περιοριστεί σε χαρακτηριστικό των παιδιών νηπιακής ηλικίας.
Μέρες γιορτών που επιβάλλεται να βάλουμε λαμπιόνια στη συνολική κατάθλιψη και να βουλιάξουμε σε ουσίες που θολώνουν για λίγο τον πόνο.
Μέρες γιορτών και τα παιδιά πρέπει να πάρουν δώρα που θα τα αποστασιοποιήσουν κι άλλο από την πραγματικότητα και θα τα κρατήσουν κλεισμένα σε εναν κόσμο που δεν υπάρχει και δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε.
Μέρες γιορτών και μιλούμε για αγάπη, χωρίς αγάπη. Θυμόμαστε τη συμπόνια, χωρίς συμπόνια. Ευχόμαστε ελπίδα και υγεια, όντας απελπισμένοι και εκτεθιμένοι.
Αν θέλουμε αυτές οι μέρες οι γιορτινές να είναι γιορτή, πρέπει να αγκαλιασουμε την αλήθεια του παρόντος κι όχι το ψέμα που μας έκανε χαζούς, μαλθακούς, απαθείς , αρρώστους, αδύναμους και μόνους. Ας εκθέσουμε την ανάγκη μας για αγάπη, τον πόνο, το φόβο, τη μοναξιά, τις ενοχές , τα θέλω κι ας αντικρύσουμε και τα αντίστοιχα των διπλανών. Δεν μας ενώνει η λάμψή  που επιβάλλεται λόγω των ημερών, ποτέ δεν το έκανε. Μας ενώνει η κοινή  αδυναμία. Μας ενώνει η τρυφεράδα που σακατέψαμε. Μας ενώνει η αλήθεια μας, που είναι κρυμμένη στα χαντάκια της μοναξιάς.
Σπάνε οι άνθρωποι, γίνονται κομμάτια, κομμάτια που κόβουν σαν ξυράφια και κομμάτια που θρυμματίζονται σα γυαλί. Κάθε ένας, κάθε σπίτι, έχει έναν από αυτούς, εμας, κρυφά, βουβά, βασανιστικά. Έναν άρρωστο σωματικά ή ψυχικά, έναν φυλακισμένο, έναν μοναχικό, έναν "τρελό", ένα ναρκωμανή, έναν απελπισμένο, έναν ξεχασμένο. Αυτοί όλοι είμαστε εμείς.
Αν θέλουμε να είναι καλύτερος ο χρόνος, ας μείνουμε λιγότερο μόνοι, ας αφεθούμε πιο ευάλωτοι κι ειλικρινείς στους διπλανούς, ας αφήσουμε περιθώριο στη συνύπαρξη, ας γίνουμε μία αγκαλιά έτοιμη να ζεστάνει και να ζεσταθεί.
 Σηκώστε το τηλέφωνο και καλέστε κάποιον, μοιραστείτε φαγητό και θαλπωρή και τώρα μα και μετά. Δεν τελειώνει η ανάγκη μόλις κλείνει η πόρτα και σβήνουν τα φώτα, δεν παύει η αγάπη που δεν διοχετεύεται να πονά σαν ανοιχτή πληγή. Αν θέλουμε κάτι να γυαλίζει, ας είναι τα μάτια μας που θα λάμπουν από χαρά, συγκίνηση , έρωτα, αγάπη, μέθη και αν θέλουμε ξενύχτια, ας είναι για να χαρούμε λίγο παραπάνω το μαζί.
Εύχομαι σε όλους καλή καρδιά, ανοιχτή, δυνατή!



Υγ. Αν τα καταφέρουμε οι κοντινοί να νιώσουμε έτσι, θα καταλάβουμε πως κοντινοί είναι όλοι, μα μόνοι βλέπουμε τον καθένα σαν απειλή.

Υγ2. Πρέπει να κάνουμε ειρήνη μέσα μας και γύρω μας για να παλέψουμε για ειρήνη παντού.

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Από την "Επιβίωση" στο City Plaza ένας ιδιοκτήτης δρόμος

Θυμούνται ίσως κάποιοι την κατάληψη "Επιβίωση" στη Θεσσαλονίκη το 2011. Ή κατάληψη ήταν στεγαστική και μέσα σε λιγότερο από είκοσι μέρες είχε γεμίσει με 32 άτομα, άστεγους και μετανάστες όλων των ηλικιών και πολλών εθνικοτήτων. Το κτίριο που την στέγασε ήταν το παλιό νοσοκομείο του Αγίου Παύλου στη Φράγκων που ανήκε στο καθολικό τάγμα των αδελφων του ελέους.

Σε ένα βίντεο που υπάρχει στο vimeo για την κατάληψη, μπορούμε να δούμε μία γυναίκα να ζητιανεύει στην πόρτα του διπλανού πλούσιου μοναστηριού ενώ στην πόρτα της "Επιβίωσης" άνθρωποι στην ίδια κατάσταση παίρνανε τη μοίρα τους στα χέρια τους. Τότε όλος ο κόσμος είδε την απελπισία να γίνεται δημιουργία και ένα εγκατελειμένο έκτρωμα χωρίς ντουβάρια να γεμίζει με θαλπωρή και ελπίδα. Όλοι εκτός από τις ιδιοκτήτριες καλόγριες που με χριστιανική αγάπη έδιναν ξεροκόμματα στους ζητιάνους αλλά με στόφα ανάλγητου επιχειρηματια θέλαν να εκκενωθεί άμεσα από τους εισβολείς η περιουσία τους.

Στην πρώτη τους προσέγγιση με τους ανθρώπους που κατέλαβαν το κτίριο είχαν ρωτήσει κυνικά (μέσω του δικηγόρου τους βεβαίως) "Πόσα θέλετε για να φύγετε;". Όταν η απάντηση ήταν πως δεν επιδιώκουν να πλουτίσουν αλλά να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και αυτοί και όσοι μοιράζονται τα ίδια προβλήματα, άρχισε ο πόλεμος. Οι μηνύσεις έπεσαν βροχή, μα κανείς πραγματικά δεν ήθελε να σταματήσει αυτό που είχαν ξεκινήσει αυτοί οι άνθρωποι, ούτε καν η αστυνομία. Έτσι μπήκε στο παιχνίδι το γαλλικό προξενείο, ή εκκλησία της Βραζιλίας και όσοι άλλοι μπορούσαν να απαιτήσουν την εκκένωση της. Και έγινε! Και ή ελπίδα σφραγίστηκε και το κτίριο χάσκει με την πόρτα καρφωμένη, να θυμίζει πως η ιδιοκτησία είναι σημαντικότερη της ζωής και της αλληλεγγύης.

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό μετά την εκκένωση να ψάχνουμε όλοι για κτίρια για να στεγαστούν ξανά οι άνθρωποι αυτοί και όσοι άλλοι το χρειαζόταν. Είχα συνηθίσει εκείνο το διάστημα να περπατώ και να κοιτώ μόνο τα άδεια κτίρια της πόλης και να ρωτάω και να ψάχνω γι αυτά. Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και μία φορά με την υπόθεση κατάληψη στέγης, γνωρίζουν πως τα χαρακτηριστικά των κτιρίων παίζουν ρόλο. Ένα ξενοδοχείο σαφώς είναι η καλύτερη πιθανή λύση, καθώς προσφέρει πολλά μπάνια, πολλά δωμάτια και αναγκαίες υποδομές, κουζίνα, κοινόχρηστοι χώροι κα. Ένα ξενοδοχείο στο κέντρο μιας πόλης, όπου μπορούν εύκολα να σπεύσουν αλληλέγγυοι και προμήθειες αλλά και να κινηθούν οι άνθρωποι που ζουν σε αυτό στην πόλη, είναι ακόμη καλύτερα. Τώρα το αν το κτίριο ανήκει σε έναν, σε δέκα, στην εκκλησία, στο δημόσιο ή όπου αλλού, απασχολεί μόνο για να ξέρεις από που και πως θα δεχτείς πόλεμο και πως θα υπερασπιστείς την κίνηση που έκανες. Οι προσπάθειες για την "Eπιβίωση" ναυάγησαν πολλές φορές, είτε λόγω ιδιώτη που μας πετούσε άμεσα έξω, είτε λόγω φόβου πως αυτό θα γίνει. Τελικά το εγχείρημα δεν αναστήθηκε ποτέ και λόγω πολλών άλλων προβλημάτων. Αυτό όμως που σιγούρεψα, είναι πως μια κατάληψη μένει ζωντανή, όταν τη στηρίζουμε με κάθε τρόπο, σε κάθε επίθεση και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην ανάγκη και όχι στον ιδιοκτήτη όποιος και να είναι αυτός.

Να που ήρθε πέντε χρόνια μετά,η υπόθεση του city plaza να μου θυμίσει πως ο ιδιοκτήτης (μικρό- ή μεγάλο-) παραμένει πρωταρχικά ιδιοκτήτης και κατόπιν άνθρωπος, αριστερός, δεξιός, αλληλέγγυος, με ευαισθησίες ή χωρίς, με θεό ή χωρίς. Για μέρες δεν πήρα καμία θέση για το θέμα, καθώς είδα φίλους να σφάζονται και ήταν τρομακτικό. Ήταν τρομακτικό γιατί όλοι ψάχνουν σκελετούς στη ντουλάπα του άλλου για να τον λιανίσουν σε προσωπικό επίπεδο. Λες και αν βγάλω έναν αλληλέγγυο ή κάποιον που υποστηρίζει την ιδιοκτήτρια σκάρτο, παύουν τα δεδομένα της εξίσωσης. Και ή εξίσωση είναι μία:  άστεγοι + άδειο κτίριο = κάλυψη ανάγκης.

Το να βλέπω ανθρώπους με ευαισθησίες που συναντιούνται σε πολλά επίπεδα, να βρίζονται σαν να ανακάλυψαν τον καινούριο εχθρό, μου θύμισε με πολλούς τρόπους και για πολλούς λόγους την "Επιβίωση" αλλά και άλλους χώρους. Τόσο κινηματικά αυτογκόλ είχα καιρό να δω. Μια πράξη ανθρωπιάς, βαφτίζεται με χίλια κοσμητικά και μια στρατιά αλληλέγγυων στην ιδιοκτήτρια μαίνεται για τα πραγματικά κίνητρα των άλλων αλληλέγγυων, που έχουν μαζί τους όχι μια γυναίκα, αλλά δεκάδες ανθρώπους εγκατελειμένους στο έλεος της εξαθλίωσης. Το επιχείρημα πως θυσιάζουμε τον έναν για τους πολλούς, λυπάμαι δεν ισχύει. Ο κάθε ιδιοκτήτης του οποίου το κτίριο καταλήφθηκε, δεν έχασε ποτέ το κτίριο του, την περιουσία του, τη ζωή του. Αντιθέτως τα κτίρια αυτά από νεκρά ντουβάρια μετατρέπονται στο χώρο κάποιου που τα προσέχει, γιατί είναι το μόνο που έχει για να σταθεί όρθιος και το αγαπά. Η αξία χρήσης, βλέπεις είναι αυτό που καθιστά κάτι πολύτιμο.

Στη συγκεκριμένη ιστορία διάβασα από όλους τους υποστηρικτές της ιδιοκτήτριας πως πρόκειται για έναν άνθρωπο αριστερό και αλληλέγγυο που η μοίρα της χώρας τον χτύπησε ανελέητα και είμαι πρόθυμη να το δεχτώ. Πως γίνεται όμως ενώ συντρέχουν τα παραπάνω, να μην ταυτίζεται με όσους υποφέρουν και να επιθυμεί μόνο κατόπιν ενοικίου από τον ΟΗΕ να παραχωρήσει το ξενοδοχείο; Στην περίπτωση αυτή, δεν θα ήταν εξίσου αδύνατο να το πουλήσει; Πως γίνεται να κρατά κλειδωμένο παρά τις δικαστικές αποφάσεις τον εξοπλισμό για να μην αποζημειωθούν οι εργαζόμενοι του πρώην ενοικιαστή; Πως γίνεται να επιθυμεί όπως λέει να ορθοποδήσει, βάζοντας τρικλοποδιές σε απλήρωτους εργαζομένους και μετανάστες; Πολλές απορίες υπάρχουν, που δεν συνάδουν με το προφίλ της. Προσπερνώντας όμως και αυτά, αποδέχομαι την πιθανή απελπισία που την οδήγησε αρχικά να εξαπολύσει μύδρους σε όσους στηρίζουν την κατάληψη. Πέρασαν οι ημέρες, βγαίνει πλέον δημόσια το πλαίσιο λειτουργίας της κατάληψης και οι πόρτες της είναι ανοιχτές. Πήγε να δει τι είναι αυτό που φοβάται ότι θα καταστρέψει την περιουσία της; Γιατί επέλεξε την καταστολή ως λύση στο πρόβλημα της;
Όλες μα όλες οι έως τώρα πληροφορίες, δείχνουν πως η ιδιοκτήτρια, είναι ιδιοκτήτρια, δεν έχει κανένα άλλο χαρακτηριστικό και δεν αντιδρά με κανένα τρόπο διαφορετικά από κάθε άλλο μικρό ή μεγάλο ιδιοκτήτη. Είναι σαν την πόρτα του μοναστηριού που φιλεύσπλαχνα προσφέρει ξεροκόμματα στο ζητιάνο αλλά κλείνει την πόρτα αν αυτός μπει παραμέσα. Η φιλανθρωπία είναι ο εχθρός της αλληλεγγύης και όσοι ταυτίζουν της έννοιες, έχουν υπάρξει μόνο από την πλευρά που δίνει μεγαλόψυχα και κοιμάται ήσυχη.
Ο πόλεμος ένθεν και ένθεν είναι μια σκληρή εικόνα της πραγματικότητας που επιτρέπει στα δεινά να υπάρχουν. Είναι ο εχθρός εντός. Δεν τον δέχομαι και με ενόχλησε από όλες τις πλευρές πολύ. Μάλλον δεν με ενόχλησε, με τρόμαξε! Με έκανε να νιώσω πως στο πρώτο στραβοπάτημα μου, τα λαϊκά δικαστήρια θα έχουν πολλά ράμματα για τη γούνα μου. Όταν βλέπουμε κάποιον να κατασπαράζεται και δεν μας περνά στιγμή από το μυαλό πως ίσως θα είμαστε οι επόμενοι, ζούμε την πιο επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα ανύπαρκτα στρατόπεδα και αν θέλουμε σώνει και καλά να πάρουμε θέση, ας μπούμε σε ένα από τα υπάρχοντα.

Και τώρα και πάντα
Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις, ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης. 

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Χειροτέχνες του δρόμου - αλήτες - κλέφτες - φοροφυγάδες


Οι χειροτέχνες τις τελευταίες δεκαετίες και μέχρι πριν λίγα χρόνια, είχαν περιοριστεί σε ελάχιστους πολύ μερακλήδες. Τώρα έγιναν πολλοί. Έγιναν πολλοί, γιατί ισχύει η παροιμία, "Μάθε τέχνη κι άστηνε και αν πεινάσεις πιάστηνε". Έτσι οι χειροτέχνες πλέον δεν είναι κάτι μποέμ τύποι, χίπηδες ή τουρίστες της ζωής (εξαιρετικές κατηγορίες ανθρώπων και οι τρεις παραπάνω). Πλέον οι χειροτέχνες είναι ένα σύνολο ανθρώπων που αντικατέστησε την κατάθλιψη της ανεργίας, με δημιουργικότητα και μια ελπίδα να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ.
Εδώ και καιρό, ψάχνω να βγάλω άκρη με τις άδειες των χειροτεχνών, με το νομικό πλαίσιο, απαιτήσεις, φορολογία, έναρξη, όχι έναρξη, καλλιτεχνία, έκθεση σε δημόσιο, έκθεση σε ιδιωτικό χώρο κλπ κλπ. Χάος! Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ. Υπάρχουν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί, όπου μπορεί κάποιος να χαίρει νομιμότητας και παράλληλα να είναι παράνομος (που ας γελάσουμε λίγο για το είδος της παρανομίας). Δεν υπάρχει όμως κανένας τρόπος να βρεις κάτι ξεκάθαρο και ρεαλιστικό.

Μέχρι προ διετίας μπορούσαμε οι χειροτέχνες μέσω της περιφέρειας (τμήμα εμπορίου αντί του παλαιού ΕΟΜΕΧ) να βγάλουμε μία άδεια χειροτέχνη παραγωγού για πλανόδιο εμπόριο, η οποία δεν απαιτούσε έκδοση αποδείξεων και τήρηση βιβλίων, καθώς απευθυνόταν σε άνεργους που θα έβγαζαν με αυτό τον τρόπο ένα χαρτζιλίκι (γιατί χαρτζιλίκι βγάζεις). Έκανες μία επίδειξη των έργων σου και των τεχνικών σου ώστε να βεβαιωθεί πως δεν εμπορεύεσαι αλλά παράγεις και η άδεια ίσχυε για έναν χρόνο και σε κάλυπτε πανελλαδικά, αρκεί να μην ήσουν σταθερός σε ένα σημείο για πολύ ώρα. Σε συνεννόηση με τον κάθε δήμο, υπήρχε σε κάποιους δήμους μόνο, και η άδεια για την χρήση πεζοδρομίου με ή χωρίς αντίτιμο, που σου επέτρεπε και να είσαι σταθερός σε κάποιο ορισμένο σημείο. Αυτά, τα σχεδόν ξεκάθαρα, ίσχυαν μέχρι πριν δυο χρόνια. Τώρα ήρθε η ώρα της παρανομίας.

Πλέον αν και άνεργος ο χειροτέχνης που φέρει την εν λόγω άδεια από παλαιότερα έτη, πρέπει να κάνει έναρξη επιχείρισης, να εγγραφεί στον ΟΑΕΕ, να έχει ταμειακή (σύντομα και μηχάνημα για κάρτες) και να πρέπει να αντεπεξέλθει στους κανόνες εμπορίου. Άνθρωπος που κατά μέσω όρο τζιράρει 20 με 25 ευρώ. Άδειες χειροτέχνη δεν εκδίδονται πλέον και οι υπάρχουσες ανανεώνονται μόνο για έμμεσα ασφαλισμένους (ούτε κάποιος εγγεγραμμένος στην πρόνοια δεν μπορεί να κάνει ανανέωση!). Κάποιοι δήμοι δίνουν άδειες που ούτε οι ίδιοι γνωρίζουν σε ποιο επίπεδο καλύπτουν τον χειροτέχνη πέρα από την κατάληψη πεζοδρομίου και τι συμβαίνει με έλεγχο από κλιμάκιο της εφορίας, γιατί ούτε η εφορία ξέρει ακριβώς. Σε κάποιες περιοχές υπάρχει καθεστώς ανοχής, καθώς ξέρουν ποιος είναι ο χειροτέχνης και τι ακριβώς κάνει και τον αφήνουν να υπάρχει, κάνοντας τα στραβά μάτια. Αλλά υπάρχουν και οι άλλες περιοχές, οι πολλές, όπου σου φέρονται σαν κοινό εγκληματία και στη δουλειά σου, σαν να είναι σκουπίδι.

Αν λοιπόν σε έλεγχο είτε τακτικό, είτε κατόπιν καταγγελίας (ναι και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά) βρεθεί χειροτέχνης χωρίς άδεια σε ισχύ, ακολουθείται η διαδικασία του αυτόφωρου, κατάσχεση και καταστροφή των έργων του και πρόστιμο 5.000€! Δηλαδή τον μαζεύουν μέσα λες κι εγώ δεν ξέρω τι έκανε, του επιβάλουν ένα πρόστιμο που αντιστοιχεί δυο-τρεις φορές ή και παραπάνω στο ετήσιο εισόδημα του και το πιο απάνθρωπο, για μένα τουλάχιστον, παίρνουν τη δουλειά του, την έμπνευση του, το μεράκι του, τον κόπο του και τον καταστρέφουν. Για ποιο λόγο; Θέλω να καταλάβω για ποιο λόγο! Κάνει κάποιος μια ύστατη προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του και να είναι δημιουργικός με τρόπο που πραγματικά είναι τίμιος, σε ηθικό αλλά και σε κάθε επίπεδο, γιατί να αντιμετωπιστεί σαν κοινός εγκληματίας; 
Θα θέλαμε κι εμείς, κυρίως ίσως εμείς, ένα πλαίσιο συγκεκριμένο να λειτουργούμε, να μην αντιμετωπιζόμαστε σαν παρεμπόριο και να μην είμαστε λαθραίοι, υπό την ανοχή κάποιων. Θα θέλαμε να ανταποδώσουμε στο δήμο που μας παραχωρεί κάποιο σημείο, κάτι.Υπάρχουν τουριστικές περιοχές που οι χειροτέχνες έχουν ένα πραγματικά καλό εισόδημα, ας υπάρξει αντίστοιχη απαίτηση από τους δήμους και τις περιφέρειες ώστε να τους αποδίδονται τα νόμιμα. Ήδη πέρυσι έγινε μια προσπάθεια συλλογής υπογραφών για να δοθούν άδειες, η οποία μάλλον δεν έφερε κάποιο αποτέλεσμα. 

Η χειροτεχνία είναι ένα κομμάτι πολιτισμού και λαϊκής τέχνης. Έχουμε την τύχη να έχουμε πληθώρα παραδοσιακών τεχνικών, που μας επιτρέπουν να τις φέρουμε στην νέα εποχή, με έμπνευση και μεράκι. Γιατί να μην εντασσόμαστε στο κομμάτι του τουριστικού ενδιαφέροντος; Δεν είμαστε εγκληματίες, δεν είμαστε αλήτες, κλέφτες, φοροφυγάδες. Ας σταματήσει το κράτος να μας φέρεται έτσι και ας κατανοήσει πως η απαίτηση ένταξης στους ελεύθερους επαγγελματίες είναι ανεδαφική και ποινικοποιεί την προσπάθεια μας να μείνουμε όρθιοι.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

H συγκαλυπτική κοινωνία και το έγκλημα- μέρος 2ο


Τα Χριστούγεννα του 2012 επέστρεφα οριστικά στην Ξάνθη. Μία ημέρα πριν με βρήκε στη Θεσσαλονίκη να ξυπνάω βρίσκοντας στο κινητό μου 17 κλήσεις και πολλά μηνύματα. Είναι η βεβαιότητα πως κάτι κακό έχει συμβεί. Το πρώτο μήνυμα που ανοίγω είναι ηλεκτροσόκ. "Σκότωσαν τη Ζωΐτσα, μιλούν για στυγερό έγκλημα". Επέστρεψα στην Ξάνθη την επόμενη της κηδείας. Όλη η πόλη πενθούσε, ένιωθες βαριά από την είσοδο της πόλης. Όλοι συγκλονισμένοι.  

Όλοι είχαν ακούσει ξανά γι αυτόν, τον Απρίλιο του '11, αλλά δεν αποδείχτηκε, δεν τα κατάφεραν, το θύμα είχε κενά, καταδικάστηκε μόνο για σωματική βλάβη, είπε πως της ζήτησε συγνώμη, είπαν πολλοί πως ήταν καλός άνθρωπος και αποκλείεται και βγήκε έξω πάλι, όλοι τον ξέχασαν, τον συγχώρεσαν, η κοπέλα έφυγε, ένα τσουλί λιγότερο. Είχε κι αυτός υποστηρικτές σε εκείνο το πρώτο περιστατικό. Έπρεπε να κάνει το επόμενο βήμα και να θρηνήσουμε όλοι μια φίλη, να βιώσουμε ένα δράμα για να δούμε ποιος ήταν. Ένα ασυνείδητο, κομπλεξικό τίποτα, τερατούργημα της πατριαρχικής κοινωνίας. 

Οι αστυνομικοί ρωτούσαν τι φορούσε η Ζωή και αν είχε πιει... και δεν έψαχναν καν για ένα βιαστή αλλά για ένα δολοφόνο. Η κλασική νοοτροπία μιας κοινωνίας που θεωρεί τη γυναίκα αντικείμενο του πόθου, που δεν πρέπει να προκαλεί για να μην υποστεί τις συνέπειες. Κάθε θύμα πάντα φταίει. Πριν πιαστεί ο δράστης κάποιοι άλλοι υπέθεταν πως τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί παρά να είναι προσωπικό. Πάθους, εκδίκησης κλπ. Προφανώς δεν γνώριζαν τη Ζωή. Δεν ήταν ούτε θύτης, ούτε θύμα. Δεν θα προκαλούσε ποτέ οργή, ούτε ποτέ και θα υποτάσσονταν στη βία κάποιου. Οι υποθέσεις όμως όλες, πέσαν έξω. Ήταν ένα εντελώς τυχαίο θύμα, που βρέθηκε στο δρόμο του τύπου, τη λάθος στιγμή. Ήταν η καθεμία ή καλύτερα ο καθένας από εμάς. 

Στην πορεία που έγινε το Μάρτιο του 2013(βλ. φωτογραφία) συμμετείχαν πολλές οργανώσεις και πολλοί άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, ήταν μια μεγάλη και πολύ δυναμική πορεία για τα δεδομένα της πόλης. Είχε όμως και ένα άλλο χαρακτηριστικό, ελάχιστους Ξανθιώτες. Η συζήτηση που ακολούθησε, είχε συγκλονιστικές στιγμές από γυναίκες που έσπασαν τη σιωπή τους όμως και πάλι η κοινωνία της Ξάνθης απούσα μέσα στις ομιλίες, μόνο οι ελάχιστοι, κυρίως από αλλού, ήδη ευαισθητοποιημένοι πάνω στο θέμα. Μία γυναίκα από τα πομακοχώρια εκλιπαρούσε για βοήθεια για τον βιασμό της κόρης της από συγγενικό πρόσωπο τους και δύο ανήλικους. Μία άλλη, με εξίσου τραγική ιστορία. Γυναίκες που καταστρέφεται η ζωή τους και επειδή είναι ακόμη ζωντανές, η κοινωνία  τις καταστρέφει κι άλλο. Αλλά και άντρες και παιδιά, που σιωπούν σε ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό σε έναν βιασμό. 

Όλοι οι θύτες καλοί είναι, μερικοί αξιοσέβαστοι και δημοφιλείς, άλλοι μεροκαματιάρηδες, οικογενειάρχες, ήσυχοι άνθρωποι. Ναι αυτό είναι! Οι βιαστές είναι άνθρωποι καθημερινοί, δεν είναι τέρατα με κέρατα στο κεφάλι, που φέρνουν στον εξαποδώ. Αυτοί είναι, οι διπλανοί μας, οι γείτονες μας. Όχι όμως, δεν πρέπει να γίνουμε καχύποπτοι με όλους, πρέπει να πάψουμε την ατιμωρησία. Πρέπει να είναι σημαντικό που τολμά κάποιος να πει πως κακοποιήθηκε, βιάστηκε, χτυπήθηκε. Πρέπει να είναι σημαντικό να μας νοιάζει που το λέει. Αυτό λένε και οι καμπάνιες ενάντια στο bullying που μας συγκινούν εξάλλου όλους και το καταδικάζουμε. 

Κουβέντες όπως,,,,,
"Ε! στα χωριά και ειδικά εκεί, αυτά συμβαίνουν". "Ε! τώρα, στο μπαρ καθόταν κι έπινε μαζί τους και γούσταρε". "Ε!και σιγά μη δεν ήθελε, απλά φρίκαρε". "Ε! τι να πεις τώρα, ψέμματα όλα". "Ε! κι αυτός μη νομίζεις πως χαλάστηκε, την κουνάει την αχλαδιά" "Ε! κι αυτό τώρα 16 χρονών, το είδες πως ντύνεται". Είναι η κοινωνία που τρέφουμε και ζούμε. Δεν πρέπει να μας το επιτρέπουμε. 

Εδώ και καιρό δυστυχώς, ένα νέο παιδί, φοιτητής σε ξένη πόλη, είναι εξαφανισμένο και η αιτία είναι κάποιοι γύρω του, σε μέρος που όλοι έβλεπαν τι του συνέβαινε και κανείς δεν μίλησε, δεν τον υπερασπίστηκε, δεν στάθηκε δίπλα του. Κακή συγκυρία, στην πόλη μας μια φοιτήτρια, στην ίδια περίπου ηλικία, ξένη εδώ, καταγγέλλει πως βιάστηκε. Ναι σοκάρει και ειδικά αν ο άνθρωπος που κατηγορείται είναι γνωστός σου. Μαζεύτηκαν υποστηρικτές λοιπόν στο δικαστήριο και κατέβασαν και τα πανό που καταδίκαζαν κάθε βιασμό ενοχλημένοι. Τα προφίλ τους έχουν μηνύματα συμπαράστασης. Να με συγχωρούν όλοι αυτοί, μα πέρα από το τεκμήριο της αθωότητας που δικαιούται καθένας, το θύμα παραμένει η κοπέλα. Σε εκείνη χρειάζεται υποστήριξη, τουλάχιστον σε ηθικό επίπεδο. Με προσβάλει αφάνταστα και ως γυναίκα και ως άνθρωπο, να λιθοβολεί μια κοινωνία μια γυναίκα που καταγγέλλει το βιασμό της. Θα έπρεπε νομίζω όλους να μας θλίβει και να το διορθώσουμε. Λυπάμαι τρομερά για τα δεκάδες Like σε άθλια σχόλια φίλων τους, πραγματικά είναι τρομακτικό. 

Δεν γνωρίζω τους ανθρώπους που κατηγορούνται και δεν έχω καμία άποψη για αυτούς προσωπικά. Τα κουτσομπολιά γύρω από αυτούς δεν πρόκειται να τα ακούσω, γιατί είναι της ίδιας ποιότητας με τα άθλια σχόλια για την κοπέλα. Η λογική της αρένας υπερισχύει σε τέτοιες στιγμές. Ας αποφασίσουμε τι σημαίνει η αποδοχή του περιστατικού, για την πραγματικότητα που θα ζούμε στο εξής. Όταν κάτι τέτοιο καταγγέλλεται, πρέπει να ερευνάται όσο πιο σοβαρά και αμερόληπτα γίνεται,. Κάθε άλλη αντίδραση είναι αυτοματισμός μιας κοινωνίας που κρύβει τα άπλυτα κάτω από το χαλί. Είναι η συγκαλυπτική κοινωνία και το έγκλημα, είμαστε εμείς.